زبان اشعار بروسان ساده است و این سادگی با اتکاء به جوهره شعر، غنا می گیرد و گاه شکلی تغزلی پیدا می کند. این مهم حاصل استفاده دقیق از واژگان در ساختاری به ظاهر ساده اما با اجزای حساب شده است که از ویژگی های اساسی اشعار اوست. 

مضامین اشعار بروسان متنوع و انسانی اند. تنهایی یکی از تم های موردعلاقه اوست که در بسیاری از اشعارش قابل مشاهده است: «تنهایی در اتوبوس چهل چهار نفر است/ تنهایی در قطار/ هزار نفر» ویا «گاهی دلم به اندازه ی غاری/ که آدم هایش به جای دیگری کوچ کرده اند/ می گیرد»در اشعار بروسان تخیل از جایگاه ویژه ای برخوردار است، تخیلی قوی که با در هم آمیختن تصاویر مختلف و قرار دادن آن ها در یک بافت زبانی فکر شده، به تداعی گری در زمینه های گوناگون می انجامند.