وقتی کیت باولر ۳۲ ساله بود همه چیز در زندگی او به نظر عالی می‌رسید؛ او با عشق دوران دبیرستان خود ازدواج کرده بود یک فرزند دوست داشتنی داشت. اما ناگهان خبر ابتلای او سرطان پیشرفته همه زندگی او تحت تاثیر قرار می‌دهد. کیت در کتاب «هر اتفاقی دلیلی دارد» با لحنی روراست، صمیمی و گاهی تاریک وعقلانی در مورد مشاهدات خود از مرگ و چیزهایی که از آن برای زنده‌بودن یادگرفته است می‌نویسد.

در متن کتاب می‌خوانیم:

در پیاده‌روی‌های طولانی با توبان، همیشه بحث را به سمت موضوع مورد علاقه‌ام می‌کشاندم: آن چیز بعدی. چطور می‌توانیم زندگی‌های‌مان را بهبود ببخشیم؟ بعد باید چه کار کنیم؟ در همان حین که در میان بلوط‌های بلند کالیفرنیا با برگ‌های رنگارنگ پاییزی قدم می‌زدیم، ذهنم آینده‌های احتمالی را مرور می‌کرد. اگر قرار بود گناهی اختراع کنم تا شرحی بر زندگی‌ام باشد، می‌گفتم تنها این بوده که دمی برای بوییدن گل‌ها توقف نکرده‌ام. این گناه، غرور و نفوذناپذیری در مقابل خود زندگی بود. در دوست‌داشتن آن چه حاضر بود، شکست خوردم و در عوض، تصمیم گرفتم چیزی را دوست بدارم که ممکن بود.
باید یاد بگیرم در زمان عادی زندگی کنم، اما نمی‌دانم چگونه.