زیدی اسمیت فقط 25 سال داشت که با رمان "دندان های سفید" به قله های موفقیت ادبی رسید. در این نوزده سالی که از آن رمان گذشته، همواره در کانون توجه بوده و نوشته هایش با خودش رشد کرده اند. جستارهای او شرح این بلوغ است؛ بازنگریِ دائمی زندگی و شیوه نوشتن و خواندن، کنجکاوانه نگاه کردن به هر مرحله از زندگی و بدیهی ندیدنِ باورهای تثبیت شده.

او در جستارهایش نه در مقام نویسنده ای جاافتاده، که در مقام نویسنده مشتاق یادگیری، یک مادر درگیرِ ادبیات و یک دورگه بریتانیایی - جاماییکایی از طبقه متوسط، بلندبلند فکر می کند تا تأملاتش به گفت و گویی بینجامند و راه های تازه تری برایش باز کنند. اسمیت به آزادیِ تفکر و لزومِ در خود نماندن معتقد است، و این که بی ثباتی در نظر نشانه باور داشتن است؛ باور به این که شاید ماجرا فقط این نباشد، که شاید حقیقت در سویه دیگری از زندگی باشد.