ایو بونفوا را مهم‌ترین و تاثیرگذارترین شاعر فرانسوی بعد از جنگ جهانی دوم لقب داده اند. شعر او، که واجد سویه‌های غنایی و فلسفی قابل تأملی است و در ادامه‌ی سنت شعری بودلر و رمبو تشخص یافته است، به منظومه ای می ماند که مضامینی چون مرگ، تناهی، وجود، رویا، واقعیت و امید از اختران پر فروغ آن به شمار می روند. و آنچه در کانون آن منظومه گویی سوسو می زند، ایده ی «حضور» است، خورشید گم و پیدایی که بونفوا را به «شاعر حضور» ملقب کرده است. منظومه‌ی شعر او اما بیش از آنکه در سودای قرار دادن جهان کلمات رویاروی جهان واقعی ما باشد، درصدد ترسیم مسیر و گشایش راهی است رویاروی ما. و به یاری کلمات، برای درک وجود و درک حضور جهان واقعی. شعر بونفوا بر نگاه ما به زبان و جهان واقعی و خاصه نسبت میان این ارکان در قلمرو شعر مؤثر بوده است.