در زندگی بعدی، تمام تجربههایت را از نو خواهی زیست، اما این بار با ترتیبی جدید، تمام لحظاتی که ویژگی مشترکی دارند، یکجا تجربه میشوند.

دو ماهِ متوالی در خیابا ِن روبهروی خانهات رانندگی میکنی. هفت ماهِ متوالی عشقبازی میکنی. سی سال بدون اینکه لحظهای چشمهایت را باز کنی، میخوابی. پنج ماه پش ِتهم در حالی که روی توالت نشستهای، مجله ورق میزنی. 

همهٔ درد زندگیات را یکجا تحمل میکنی؛ بیستوهفت ساعت درد جانفرسا. استخوانهایت میشکنند، تصادف میکنی، پوستت را میبُری، بچه به دنیا میآوری. وقتی که همهاش تمام شد، دیگر لازم نیست هیچ رنجی متحمل شوی.
باقیِ زندگیِ بدونِ رنجت لزوماً دل‌پذیر نیست. شش روزِ متوالی ناخن‌هایت را می‌گیری. پانزده ماه دنبال وسایل گم‌شده‌ات می‌گردی. هجده ماه در صف می‌ایستی. دو سالِ متوالی، با حوصله‌سررفتگی، به بیرون پنجرۀ اتوبوس نگاه می‌کنی و یا در ترمینال فرودگاه منتظر می‌نشینی. یک سال را به کتاب‌خواندن می‌گذرانی. چشم‌هایت درد می‌گیرند و بدنت به خارش می‌افتد، اما تا وقتی که نوبت به ماراتن دویست‌روزۀ دوش‌گرفتنت برسد، اجازه نداری دوش بگیری. دو هفته به این فکر می‌کنی که پس از مرگ، چه اتفاقی برایت می‌افتد. یک دقیقه حس می‌کنی که در حال سقوطی. هفتادوهفت ساعت گم‌گشتگی و آشفتگی را تجربه می‌کنی و یک ساعت حس فراموش‌کردن نام کسی را. سه هفته پشتِ‌هم متوجه می‌شوی که درمورد چیزی اشتباه می‌کرده‌ای. دو روزِ تمام دروغ می‌گویی. شش هفته منتظر سبزشدن چراغ‌راهنما می‌مانی. هفت ساعت استفراغ می‌کنی. چهارده دقیقه شادی خالص را تجربه می‌کنی. سه ماه لباس‌های کثیفت را می‌شویی. پانزده ساعت را به امضاکردن می‌گذرانی. دو روز بند کفش‌هایت را می‌بندی. شصت‌وهفت روز را با دل‌شکستگی به سر می‌بری. پنج هفته در حالی‌ که راهت را گم کرده‌ای، رانندگی می‌کنی. سه روز انعام گارسون را با خودت حساب می‌کنی. پنجاه‌ویک روز فکر می‌کنی که چه لباسی بپوشی. نُه روز تظاهر می‌کنی که می‌دانی موضوع بحث چیست. دو هفته پول می‌شماری. هجده روز به داخل یخچال زل می‌زنی. سی‌وچهار روز را به آرزوکردن می‌گذرانی. شش ماه تبلیغ تلویزیونی نگاه می‌کنی. چهار هفته می‌نشینی و به این فکر می‌کنی که احتمالاً می‌توانی با وقتت کارهای بهتری بکنی. سه سال را به قورت‌دادن غذا می‌گذرانی و پنج روز را به باز و بسته‌ کردن دکمه‌ها و زیپ‌هایت. چهار دقیقه به این فکر می‌کنی که اگر ترتیب رویدادهای زندگی‌ات را عوض می‌کردی، چطور می‌شد. در این بخش از زندگی بعدی، به ترتیبی مشابهِ تجربۀ زندگی‌ات بر روی زمین می‌اندیشی و این اندیشه وجودت را سرشار از شادی می‌کند: زندگی‌ای که در آن، تجربیات به بخش‌های خیلی کوچک تقسیم شده‌اند و لحظات به طول نمی‌انجامند؛ زندگی‌ای که در آن، لذت پریدن از اتفاقی به اتفاق دیگر را می‌چشی؛ همچون کودکی که روی ماسۀ داغ، از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر می‌پرد.