آدام گرنت این بار به هنرِ بازاندیشی می‌پردازد: این‎که یاد بگیریم از خودمان بپرسیم آیا نظرات و عقایدمان درست هستند یا نه و نسبت‎به شنیدن افکار دیگران جبهه‌گیری نکنیم. رویکردهای این کتاب بهترین راه برای رشد و شکوفایی و کسبِ بینش در زندگی است. 

 فکر می‌کنیم عالم هستیم و آموزه‌هایی برای درس‎دادن به دیگران داریم یا دادستان‌هایی هستیم که باید حتماً اثبات کنیم طرف مقابل اشتباه می‌کند یا سیاست‌مدارانی هستیم نیازمند تأیید رأی‌دهندگان؛ به جای همه‌ی این‌ها باید دانشمندانی باشیم که مشغول پژوهش برای یافتن حقیقت هستند. هوشْ این مشکلات را رفع نمی‌کند و حتی می‌تواند علیه ما عمل کند: اگر در فکرکردن خوب باشیم احتمالاً در بازاندیشی چندان خوب نیستیم. هرچه باهوش‌تر باشیم، احتمال این‎که متوجه محدودیت دانسته‌های‌مان باشیم کم‎تر است.