استر در کتاب کپسول زمان، از دیدن تصویر انسان بر روی ماه در زمان کودکی گرفته تا آگاه شدن از بی عدالتی های جامعه، سفر فکری، سیاسی و اخلاقی خود را شرح می دهد و فراز و نشیب هایی را روایت می کند که در زمان پس از جنگ در دهه ی پنجاه و دهه ی پرتلاطم شصت با آن ها رو به رو شده بود.

نخست همه چیز زنده بود.کوچک ترین اشیا قلب تپنده و حتی ابرها نام داشتند.قیچی ها راه می رفتند،تلفن ها و کتری ها پسر  عمو بودند و چشم ها و عینک ها برادر،سطح و گرد ساعت دیواری شکل صورت انسان بود،هر دانه ی نخود فرنگی در کاسه ات سخصیتی متفاوت داشت و نرده های جلوی ماشین والدینت دهانی خندان بودند.
کپسول زمان چهارمین زندگی نامه پل استر است که در سه بخش به بازنمایی ذهن کودکی او وارسی جغرافیای درونش در انزوا میپردازد کمتر نویسنده ای حاضر است احساسات شخصی‌اش را این گونه با جزئیات بیان کند