فکر می‌کنید هفته‌ی گذشته خواب کافی نداشته‌اید؟ آیا می‌توانید آخرین باری را به‌یاد آورید که بدون زنگ ساعت از خواب بیدار شدید و بدون نیاز به کافئین احساس شادابی داشتید؟ آیا می‌دانید چرا میخوابیم و نیاز است چگونه و به چه میزان بخوابیم؟ اگر جوابتان به هریک از این سؤالات «نه» است، شما تنها نیستید. دوسوم بزرگسالان در تمام کشورهای توسعه‌یافته نمی‌توانند هشت ساعت خواب‌شبانه‌ی توصیه‌شده را داشته باشند. همچنین اکثر ما نمی‌دانیم چرا می خوابیم و ماهیت خواب چیست.

شک دارم که از این واقعیت شگفت‌زده شده باشید، اما ممکن است از عواقب آن شگفت‌زده شوید. به‌طور معمول، خوابِ شبانه‌ی کمتر از شش یا هفت ساعت به سیستم ایمنی بدن شما آسیب می‌زند و خطر ابتلا به سرطان را بیش از دو برابر می‌کند. خواب ناکافی یکی از عوامل مهم در سبک زندگی است و تعیین می‌کند که آیا شما به بیماری آلزایمر مبتلا خواهید شد یا خیر. در کتاب چرا میخوابیم به تفصیل توضیح داده شده که خواب ناکافی (حتی کاهش اندک آن فقط به مدتِ یک هفته) سطح قند خون را به‌شدت مختل می‌کند، تاجایی‌که در زمره‌ی پیش‌دیابتی‌ها طبقه‌بندی می‌شوید. خواب کوتاه احتمال انسداد و تنگ شدن رگ‌های قلب را افزایش می‌دهد و شما را در معرض بیماری‌های قلبی عروقی، سکته و نارسایی قلبی قرار می‌دهد. براساس جمله‌ی خردمندانه‌ی شارلوت برونته که گفته بود «ذهن ناآرام بالش بی‌قرار می‌سازد»، اختلال خواب در افزایش اوضاع نامساعد روانی، ازجمله افسردگی، اضطراب و خودکشی، نقش زیادی دارد.

شاید شما نیز متوجه شده‌اید که وقتی خسته‌اید تمایل بیشتری به غذا خوردن دارید. این تمایل تصادفی نیست. خوابِ خیلی کم موجب افزایش هورمون گرسنگی و کاهش هورمون سیری می‌شود. با وجود اینکه معده‌تان پر شده، هنوز هم می‌خواهید بیشتر غذا بخورید. افزایش وزن در بزرگسالان و کودکانی که دچار کمبود خواب هستند اثبات شده است. بدتر از آن، اگر بخواهید رژیم بگیرید اما همزمان خواب کافی نداشته باشید، رژیمتان بیهوده است، زیرا بیشترِ وزنی که از دست خواهید داد متعلق به توده‌ی عضلانی بدن است، نه چربی.

با درنظرگرفتن مجموع پیامدهای مربوط به سلامتی، که مطرح شد، پذیرفتن این رابطه‌ی اثبات شده آسان‌تر می‌شود: هرچه خواب شما کوتاه‌تر باشد، طول عمرتان هم کوتاه‌تر خواهد بود. بنابراین، این گفته‌ی قدیمی که «من وقتی می‌خوابم که مرده باشم» مضر است. اگر این طرز فکر را قبول کنید، زودتر خواهید مرد و کیفیت آن زندگی(ـِکوتاه‌تر) افتضاح خواهد بود. کِش محرومیت از خواب فقط می‌تواند تا پیش از آنکه پاره شود، کشیده شود. متأسفانه، انسان درحقیقت تنها گونه‌ای است که عمداً خود را از خواب محروم می‌کند، بدون اینکه سود معقولی کسب کند. همه‌ی مؤلفه‌های سلامتی و لایه‌های ظاهراً بی‌شمارِ بافتِ اجتماعی، براثرِ غفلت پرهزینه‌ی ما از خواب، در حال از بین رفتن هستند: هم ازنظر انسانی و هم ازنظر مالی. تاجایی‌که سازمان بهداشت جهانی (WHO) شیوع کمبود خواب در کشورهای صنعتی را اعلام کرده است. تصادفی نیست که کشورهایی که، طی یک قرن گذشته، زمان خواب در آنها به طرز چشمگیری کاهش یافته است (مانند آمریکا، انگلستان، ژاپن، کره‌جنوبی و چندین کشور در اروپای غربی) بیشترین رشد افزایش را در بیماری‌های جسمی و اختلالات روانی ذکرشده متحمل شده‌اند.