وودی آلن بی‌شک مشهورترین فرد نیویورکی است. او کار خود را با نوشتن متن‌های طنز برای نمایش‌های یهودیان نیویورک آغاز کرد. وی در این متن‌ها شخصیتی عصبی با جثه کوچک متمایز و عینک بزرگی بر چشم به تصویر می‌کشد. آلن پیش از نوشتن و کارگردانی اولین فیلمش، پول‌ها را بردار و فرار کن در 1969، مدتی در تئاتر کار کرد. زوجی که با دایان کیتون، ابتدا در شهر و سپس در سینما در آنی‌هال، تشکیل دادند زمینه‌ساز موفقیت‌های اولیه‌اش در صعود به قله‌های سینمای مولف جهانی شد. جنبه اتوبیوگرافیک کارهای آلن آشکار است و تماشاگر محو جذابیت مقاومت‌ناپذیر آلام احساسی شخصیت‌های ملموسی می‌شود که با کمک روانکاوی تصویر شده‌اند. منهتن در همین راستا حرکت می‌کند و دیدگان بیننده را به روی صحنه‌های تماشایی سیاه و سفیدی از شهر می‌گشاید. از آن زمان به بعد شبه جزیره دیگر از منظر وودی آلن دیده می‌شود. همه آثار او یادآور زمینه سینفیلی شگرفی است، اما مسلما او تاثیر اینگمار برگمان را در فیلم‌هایی که فضایی تیره دارند، همچون صحنه‌های داخلی، سپتامبر، شوهران و زنان و شالوده‌شکنی هری، بیش از همه می‌داند. آلن با بردن دوربینش به لندن برای ساختن امتیاز نهایی، نشان داد که سینمایش خارج از منهتن نیز جان دارد. کارگردانی فیلمی با حضور اسکارلت جوهانسون و نسل جدیدی از بازیگران جوان قابل اعتنا، مخاطبان تازه‌ای را جلب کرد که پیش از این آنی‌هال و منهتن را خرده جواهرات ارزشمندی در سینمای هنری تلقی می‌کردند.